Аграгарадок Вердамічы – мая радзіма. Тут нарадзілася, тут жыву. Усё навокал знаёмае: дарога ў школу, суседзі, лес і парк. Штодзённыя клопаты, урокі, родныя і сябры: мы настолькі прызвычаіліся да абавязковага існавання ў нашым жыцці гэтых паняццяў і акалічнасцей…

Сёння я зразумела, што мне вельмі хочацца сказаць: “Люблю цябе, мой аграгарадок, ганаруся сваёй малой радзімай!”. З вялікай пашанай, а таксама пажаданнямі працвітаць і прыгажэць прысвячаю табе свой верш.

Мілы сэрцу куток
Ціхі шэпат бярозак ля хаты,
Буслаў клёкат над полем вясковым.
Неба сіняе, воблакі з ваты

Праплываюць над вёскаю роднай.
Гэты кут мілы сэрцу і воку.
Усё тут роднае, блізкае, слаўнае.
Парк Талочкаў, капліца на ўзгорку –

Усё знаёмае, вокам спазнанае.
Гістарычны наш парк – месца знакавае.
Ён шуміць побач з вёскай вякамі.
Захаваліся дрэвы тут рэдкія,

Агароджа з амшэлага каменю.
У шэпце дрэў запаведных, магутных
Можна ўчуць пра мінуўшчыну сказы,
Пра Талочкаў, пра продкаў іх слаўных

Вам раскажуць дзівосныя вязы.
Азярцо ёсць у парку Талочкаў
І рачулка бяжыць, серабрыцца.
На рацэ ёсць плаціны бабровыя,

У сінь вады лебедзь белы глядзіцца.
Людзі працай сваёю плённай
Праслаўляюць радзіму малую.
Каб апекай нашай штодзённай
Захаваць нашу землю святую.

Потым разам дажынкі спраўляем,
Дружна песні пяём, край свой славім,
К нам гасцінна людзей запрашаем,
Хлебам-соллю, усмешкай вітаем.

Ульяна БОРЫС, вучаніца 8 класа Вердаміцкага ДС СШ.
Па матэрыялах "Свіслацкай газеты"